Ο άνθρωπος που άλλαξε τη μοίρα των Ρομπέρτο

Μια μεταγραφή που αλλάζει ουσιαστικά την κοσμοθεωρία των ελληνικών ομάδων για τη θέση του τερματοφύλακα. “Σίγουρα κάθε ομάδα χρειάζεται καλό τερματοφύλακα, αλλά υπάρχουν πολλές και φθηνές επιλογές για τη συγκεκριμένη θέση. Στο κάτω – κάτω της γραφής τη διαφορά θα την κάνουν αυτοί που πετυχαίνουν γκολ”. Αυτό ήταν το δόγμα που κυριαρχούσε μέχρι σήμερα στο μυαλό των δικών μας παραγόντων.

Ακόμη και οι σπουδαιότερες μετακινήσεις τερματοφυλάκων στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, είτε κόστιζαν λίγα χρήματα (για παράδειγμα η απόκτηση του τεράστιου Γιόζεφ Βάντσικ από τον Παναθηναϊκό), είτε αφορούσαν ελεύθερους παίκτες (όπως συνέβη με τη μετακόμιση του μεγάλου Αντώνη Νικοπολίδη από την Παιανία στον Πειραιά).

Με τη δαπάνη έξι εκατομμυρίων ευρώ για την απόκτηση του Ρομπέρτο, ο Ολυμπιακός δεν πραγματοποίησε απλά τη δεύτερη ακριβότερη μεταγραφή τερματοφύλακα στην Ευρώπη τον τελευταίο χρόνο (μετά από αυτή του Μινιολέ στη Λίβερπουλ), αλλά ουσιαστικά έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που επέλεξε συνειδητά να επενδύσει μια μικρή περιουσία για να θωρακίσει την εστία της και όχι για να ενισχύσει την επιθετική της γραμμή.

Στην πραγματικότητα οι “ερυθρόλευκοι” έρχονται να ακολουθήσουν τη διεθνή τάση της εποχής, που επιβάλλει στις μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες να ξοδεύουν πολλά περισσότερα εκατομμύρια σε σχέση με το παρελθόν για να αποκτήσουν εξαιρετικούς τερματοφύλακες.

Αν τη δεκαετία του ’80 και του ’90 έλεγε κανείς ότι θα υπήρχε ομάδα που θα δαπανούσε ποσό εφάμιλλο των 54 εκατομμυρίων ευρώ που ξόδεψε το 2001 η Γιουβέντους για να πείσει την Πάρμα να της παραχωρήσει τον Μπουφόν, θα τον πέρναγαν για τρελό.

Με την είσοδο της νέας χιλιετίας, άλλαξαν πολλά τόσο για τη σημασία που άρχισαν να δίνουν οι ομάδες στους τερματοφύλακες, όσο και για τα ποσά που ξεκίνησαν να δαπανώνται για τη συγκεκριμένη θέση. Είναι δεδομένο ότι δεν πρόκειται να υπάρξει πορτιέρο στην ιστορία του ποδοσφαίρου που θα αγγίξει σε επίπεδα μεταγραφής τα αντίστοιχα ενός Μέσι, ενός Ρονάλντο, ή ενός Φίγκο.

Είναι επίσης δεδομένο, όμως, ότι δειλά – δειλά η αξία της μετοχής “τερματοφύλακας” στο διεθνές χρηματιστήριο, εμφανίζει διαρκώς ενισχυτικές τάσεις. Η Μπάγερν ξόδεψε κοντά στα 30 εκατομμύρια για να αποκτήσει τον Μάνουελ Νόιερ από την Σάλκε. Η Γιουνάιτεντ έδωσε περισσότερα από 20 εκατομμύρια στην Ατλέτικο Μαδρίτης για να αγοράσει τον Νταβίδ Ντε Χέα. Τέτοια ποσά ουδέποτε ξοδεύονταν πριν από 15-20 χρόνια για τερματοφύλακες, ακόμη και από τους πλουσιότερους συλλόγους του πλανήτη.

Τι συνέβη και άλλαξε η αξία της χρηματιστηριακής μετοχής των πορτιέρο; Προσωπικά εκτιμώ ότι οι λόγοι της διαφοροποίησης είναι δύο.

Πρώτον, οι αλλαγές των κανονισμών του ποδοσφαίρου διαφοροποίησαν σε μεγάλο βαθμό τη σημασία της συγκεκριμένης θέσης στη λειτουργίας μιας ομάδας. Αύξησαν κατά πολύ τη συμμετοχή του τερματοφύλακα ακόμη και στην επιθετική ανάπτυξη ενός συνόλου. Σκεφτείτε απλά ότι σε μια εποχή όπου κυριαρχούν κατά κράτος οι κλειστές άμυνες, οι περισσότερες φάσεις που μπορεί κάποια ομάδα να πετύχει ευάλωτο τον αντίπαλο είναι μετά από στημένα χτυπήματα στη δική της περιοχή.

Ένας τερματοφύλακας που διαθέτει έξοδο και που είναι σε θέση να μεταβιβάζει με ακρίβεια (με τα πόδια) την μπάλα στους συμπαίκτες του, αποτελεί τον παίκτη από τον οποίο εκκινούν οι πιο επικίνδυνες επιθέσεις της ομάδας του.

Δεύτερον, για να αντιληφθούν άπαντες τη σημασία της συγκεκριμένης θέσης στο σύγχρονο ποδόσφαιρο χρειάστηκε να εμφανιστεί τη δεκαετία του ’90, ο τερματοφύλακας που της έδωσε μια εντελώς διαφορετική διάσταση. Αυτός που δίδαξε σε όλες τις ομάδες τι θα πει συμμετοχή του τερματοφύλακα στην επιθετική ανάπτυξη και που έπεισε και τους πλέον… δύσπιστους παράγοντες ότι αξίζει να επενδύουν χρήματα σε αυτούς τους απίθανους τύπους με τα γάντια και τις μακρυμάνικες φανέλες. Αυτός που τους έπεισε ότι ακόμη και μια μέτρια ομάδα μπορεί να φτάσει στην υπέρβαση αν διαθέτει σπουδαίο πορτιέρο, σε αντίθεση με μια μεγάλη ομάδα που διαθέτει μια… τρύπα στην εστία της.

Αναφέρομαι φυσικά στον ένα και μοναδικό Πέτερ Σμάιχελ, τον παίκτη που έδωσε άλλη διάσταση στη σημασία της θέσης του τερματοφύλακα για οποιαδήποτε ομάδα.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα μεγάλα ποσά για μεταγραφές τερματοφυλάκων ξεκίνησαν να ξοδεύονται μετά τη δική του επιβλητική παρουσία στα ευρωπαϊκά γήπεδα, με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και φυσικά με την καταλυτική συμβολή του στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1992 από τους… τουρίστες Δανούς.

Ο Ρομπέρτο, ο Μινιολέ, ο Νόιερ, ο Μπουφόν, ο Τόλντο και όσοι τερματοφύλακες είδαν κάποια ομάδα, όπως ο Ολυμπιακός, να ξοδεύει μια μικρή περιουσία για να τους αποκτήσει, θα έπρεπε να αποδίδουν μέρος του… εισοδήματός τους στον ξανθομάλλη γίγαντα. Γιατί ο Σμάιχελ ήταν αυτός που άλλαξε όχι μόνο τη δική τους μοίρα, αλλά τη μοίρα πολλών γενεών τερματοφυλάκων που είτε τον διαδέχτηκαν, είτε ετοιμάζονται να βαδίσουν πάνω στο δικό του μονοπάτι.

Υ.Γ. Είναι πολύ… πρόστυχη η θέση του τερματοφύλακα. Γι’ αυτό άλλωστε είναι ίσως και η πιο γοητευτική. Γράφω τη συγκεκριμένη παρατήρηση γιατί είναι δεδομένο ότι ο Ρομπέρτο θα έχει και άσχημα φεγγάρια κατά τη διάρκεια της θητείας του στον Ολυμπιακό. Κανένας τερματοφύλακας – όσο σπουδαίος κι αν είναι – δεν έχει καταφέρει να ξεφύγει από την “κατάρα της γκάφας”, έστω και σε μεμονωμένα παιχνίδια. Το σημαντικό όμως για έναν πορτιέρο είναι όχι μόνο να μαθαίνει από τα λάθη του, αλλά να πεισμώνει μετά από αυτά. Και ο τρόπος που αντέδρασε ο Ισπανός μετά το λάθος του στο “Ντα Λουζ” απέδειξε ότι διαθέτει στόφα σπουδαίου τερματοφύλακα. Κι αυτός ο τρόπος αντίδρασης ήταν ίσως πιο σημαντικός ακόμη και από το ρεσιτάλ αποκρούσεών του στις Βρυξέλλες…

Υ.Γ. 2: Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι περισσότερο για τη σημασία της παραμονής του Ρομπέρτο στο λιμάνι. Όσοι είστε τακτικοί “θαμώνες” της στήλης, γνωρίζετε την άποψή μου εδώ και καιρό. Όσοι είστε… νεότεροι επισκέπτες της διαδικτυακής μας επικοινωνίας, μπορείτε να ανατρέξετε στα προηγούμενα σχόλια μου…