Παναθηναϊκός: Μια φωτογραφία, όλο το ματς στο Τελ Αβίβ…

Επιφωνήματα τύπου «πωωωωωωω» ή «τι έβαλε πάλι» φαντάζομαι θα ακούστηκαν σε πολλά ελληνικά σπίτια το βράδυ της Τρίτης (22/12). Και πώς να μην ακουστούν βλέποντας τον Νεμάνια Νέντοβιτς να «οργιάζει» στο παρκέ του «Γιαντ Ελιάου» (ναι, ξέρω «Menora Mivtachim Arena» ονομάζεται το γήπεδο της Μακάμπι, αλλά εμείς «Γιαντ Ελιάου» το μάθαμε και «Γιαντ Ελιάου» θα το λέμε) και να πραγματοποιεί το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του.

Κρίμα όμως για αυτόν τον τεράστιο παίκτη να μην συνδυάσει την «διαστημική» του εμφάνιση και με νίκη. Κρίμα να του μένει «γλυκόπικρη γεύση» όπως είπε και ο ίδιος μετά το τέλος του ματς. Κρίμα να διηγείται αύριο-μεθαύριο στα παιδιά και τα εγγόνια του το «μαγικό» βράδυ τις παραμονές των Χριστουγέννων του 2020 και να μην έχει «happy end». Ο ίδιος μπορεί να έμοιαζε αποφασισμένος για το μεγάλο «διπλό» αλλά από τη στιγμή που δεν βρήκε τα κατάλληλα στηρίγματα και τις απαραίτητες επιθετικές βοήθειες από τους συμπαίκτες του, έμεινε μόνο με την ικανοποίηση της ματσάρας του.

Και προσέξτε: Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι σημείωσε 39 πόντους με 7/9 δίποντα, 7/13 τρίποντα, 4/5 βολές ενώ είχε επίσης 6 ασίστ, 2 κλεψίματα, 2 ριμπάουντ και μόλις ένα λάθος σε λίγο λιγότερο από 30 λεπτά συμμετοχής, αλλά και ότι σκόραρε 3 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο (και μάλιστα στη λήξη), άλλους πέντε στο δεύτερο δεκάλεπτο και τους υπόλοιπους 31 στο δεύτερο ημίχρονο, εκ των οποίων (αν δεν έχω κάνει λάθος στις σημειώσεις μου) τους 19 από τους 29 πόντους των «πρασίνων» στην τελευταία περίοδο.

Θύμισε.. άλλες εποχές

Το μόνο που έμενε στον «Νέντο» ήταν να βοηθήσει τον επιστάτη του γηπέδου για ένα σκουπισματάκι στο παρκέ μετά το ματς. Άλλωστε η φωτογραφία που συνοδεύει το blog αποτυπώνει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο το παιχνίδι στο Τελ Αβίβ. Τουλάχιστον όσον αφορά την επιθετική πλευρά του Παναθηναϊκού. Εκεί όπου ο Νέντοβιτς έμοιαζε απελπιστικά μόνος του στην μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα. Ήταν ο μοναδικός «διψήφιος» του «τριφυλλιού» με τους Μπέντιλ (9π.) και Φόστερ (7π.) να ακολουθούν από… μεγάλη απόσταση. Στην τελική, μπορεί να έχασε ο Παναθηναϊκός, αλλά στο Τελ Αβίβ αναβίωσαν μέρες από τις περασμένες δεκαετίες.

Τότε που βλέπαμε παίκτες να είχαν στα ευρωπαϊκά παρκέ 25, 30 και 35 πόντους κατά μέσο όρο. Άσχημα ήταν; Δεν λέω, «καλό και χρυσό» το «σκεπτόμενο μπάσκετ» σε κάποιες (αλλά λίγες κατ΄ εμέ) καταστάσεις, όπως επίσης «καλή και χρυσή» και η τακτική, τα πολλά συστήματα, τα αμέτρητα plays κ.ο.κ., αλλά το να μπορείς να βλέπεις εν έτει 2020 έναν παίκτη να σημειώνει 30 plus πόντους, είναι απόλαυση. Τουλάχιστον μιλώντας προσωπικά και με βάση τις παραστάσεις που έχω από παίκτες «παλαιάς κοπής» που έπαιζαν με το ένστικτο και μπορούσαν να σκοράρουν με κλειστά τα μάτια. Και από τη στιγμή που στον Νέντοβιτς του «βγήκε» το ματς και το έφερε στα δικά του μέτρα, γιατί να μην το κάνει; Γιατί να μην δουλέψει όλη η ομάδα για εκείνον;

Όσο για το που κρίθηκε το ματς και ο Παναθηναϊκός γνώρισε την 10η ήττα του στην EuroLeague; Πρώτα απ’ όλα στην άμυνα, ειδικά στο τελευταίο δεκάλεπτο, όταν και δέχθηκε 30 πόντους! Και εδώ έρχομαι σε κάποια λεγόμενα του προπονητή της ομάδας. Συγκεκριμένα ο Γιώργος Βόβορας έχει πει πολλές φορές ότι η ομάδα πρέπει να παίζει χωρίς συναισθήματα και να μην επηρεάζεται στην άμυνα όταν δεν λειτουργεί καλά η επίθεση ή το αντίστροφο. Όντως, στο πρώτο δεκάλεπτο ο Παναθηναϊκός ήταν κάκιστος επιθετικά και από τη στιγμή που ήρθε ο εκνευρισμός και το εύκολο λάθος στην επίθεση, μοιραία δέχθηκε αρκετούς εύκολους πόντους στο transition. Και είναι δύσκολο όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια καλύτερη και ποιοτική ομάδα να μπορέσεις να επιστρέψεις. Ειδικά όταν το σκορ πήγε και στο -15 (33-28) λίγο πριν από ημίχρονο.

Όμως στην τελευταία περίοδο και παρά το γεγονός ότι Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλός στην επίθεση χάρη στο ταλέντο του Νέντοβιτς, παρουσιάστηκε πολύ κακός στην άμυνα, ειδικά στο ένας εναντίον ενός. Ότι δεν έκανε ο Σφαιρόπουλος με τον Σέρβο προκειμένου να τον σταματήσει, δεν το έκανε και ο Βόβορας με τον Ουίλμπεκιν. Μόνο που ο Αμερικανός είχε την βοήθεια των Μπράιαντ και Χάντερ σ’ εκείνο το χρονικό διάστημα για να τον συμπληρώσουν ιδανικά την στιγμή που έπρεπε. Αντίθετα το ένα τρίποντο του Μπέντιλ (για το 79-76 στο 2:23) έγινε… σέντρα-σουτ στην αμέσως επόμενη φάση (με το σκορ στο 82-76 στο 01:38) και το ματς έλαβε τέλος.

Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό δεν επαναλήφθηκε η ιστορία με την Αρμάνι, αφου η Μακάμπι παρουσιάστηκε πιο συγκεντρωμένη στην επίθεση (κάτι που δεν είχε η ιταλική ομάδα πριν από τρεις εβδομάδες) και μπόρεσε να καλύψει (ή καλύτερα να ισοσταθμίσει) τα αμυντικά προβλήματα που της είχε δημιουργήσει ο Νέντοβιτς. Προσωπικά (και λόγω της εικόνας του αγώνα και της δυναμικότητας του αντιπάλου δεν περίμενα ότι ο Παναθηναϊκός θα επέστρεφε στο δεύτερο ημίχρονο. Όμως, λίγο-πολύ ήταν ματς copy-paste με αυτό του Μιλάνου αλλά με διαφορετική κατάληξη.

Δεν θα είναι πάντα της… Αγίας-Αρμάνι

Αφενός γιατί η Μακάμπι ήταν καλή επιθετικά (σ.σ. πέτυχε 30 πόντους στο τελευταίο δεκάλεπτο, ενώ η Αρμάνι είχε πετύχει τότε 17 πόντους στο αντίστοιχο διάστημα) και αφετέρου γιατί ο Νέντοβιτς είχε δίπλα του ένα αξιόπιστο στήριγμα και δη τον Ιωάννη Παπαπέτρου. Αυτή τη φορά έλειψαν οι προσπάθειες και τα μεγάλο σουτ του αρχηγού του Παναθηναϊκού, ο οποίος είχε ένα κακό επιθετικά βράδυ. Θεωρώ ότι το άσχημο ξεκίνημα που είχε στο ματς με 0/4 σουτ, επηρέασαν τόσο τον ίδιο με αποτέλεσμα να τεθεί εκτός… κλίματος αγώνα, όσο και συνολικά την ομάδα που βρέθηκε να «κυνηγάει» από νωρίς το παιχνίδι.

Ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ έχει την πολυτέλεια να βρίσκεται πίσω στο σκορ από το πρώτο δεκάλεπτο και μάλιστα με διαφορές που φτάνουν τους 10 πόντους. Πρέπει να «δαγκώνει σίδερα» από το ξεκίνηα του παιχνιδιού. Πρέπει να μην αφήνει τους αντιπάλους του να νιώθουν άνετα στο ματς, Πρέπει να χρησιμοποιεί σωστά τα φάουλ. Πρέπει να προσέχει τα φθηνά λάθη τα οποία προσφέρουν εύκολους πόντους στον αντίπαλο. Όποτε το έκανε, είχε επιτυχία. Θα μου πείτε, «εύκολο είναι; Παίζουν και οι άλλοι μπάσκετ». Όμως αυτός ο Παναθηναϊκός για να μπορεί να ελπίζει σε κάτι καλό, οφείλει να είναι καλός στην άμυνα από την αρχή του αγώνα και να μην σπαταλάει τσάμπα και άδικα ένα ολόκληρο ημίχρονο. Είπαμε… Δεν θα είναι κάθε φορά της… Αγίας-Αρμάνι

ΥΓ: Όταν είναι ο Παπαγιάννης στο παρκέ, ίσως να πρέπει να παίρνει περισσότερες μπάλες. Ναι μεν τον εκμεταλλεύεται περισσότερο ο Παναθηναϊκός τη φετινή σεζόν, αλλά με την χρονιά που κάνει ενδεχομένως να αξίζει το κάτι παραπάνω. Εκτός του ότι «καθαρίζει» φάσεις με φόλοου ή με alley oop καρφώματα, πρέπει να ξεκινήσει να παίζει με πλάτη στο καλάθι. Δεν υπάρχουν πολλοί παίκτες στην EuroLeague που να μπορούν να τον σταματήσουν. Απέναντι στην Μακάμπι ήταν εξαιρετικός στο β’ ημίχρονο, «γέμισε» τη ρακέτα, πήρε ριμπάουντ, έκανε αισθητή την παρουσία του και ήταν από τα κλειδιά για να «ροκανίσει» ο Παναθηναϊκός τη διαφορά.

ΥΓ2: Ο Σέλβιν Μακ δεν ήταν έτοιμος μετά το διάστρεμμα που τον ταλαιπώρησε και αυτό φάνηκε. Η λογική λέει ότι στο επόμενο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα θα είναι καλύτερος και σίγουρα θα βοηθήσει περισσότερο τον Παναθηναϊκό, ο οποίος… έπασχε οργανωτικά.

ΥΓ3: Με τον Ερυθρό Αστέρα, ακόμα και αν είναι εκτός έδρας ματς, υπάρχει και το «πρέπει» στην εξίσωση. Και ας έχουν ελαχιστοποιηθεί (αν όχι εκμηδενιστεί) οι όποιες ελπίδες για να διεκδικήσει την οκτάδα.

ΥΓ4: Ο Νέντοβιτς αυτή τη στιγμή κοστίζει ήδη ένα εκατομμύριο ευρώ. Η πιο value for money κίνηση που θα μπορούσε να κάνει ο Παναθηναϊκός. Η λογική λέει ότι δύσκολα να μπορέσόυν να τον κρατήσουν οι «πράσινοι» και μετά το καλοκαίρι.

ΥΓ5: Απαράδεκτη η κίνηση της Μπαρτσελόνα να φύγει από την Τουρκία χωρίς τον Ερτέλ. Ακόμα και σε λάθος να υπέπεσε ο Γάλλος (που όντως δεν φέρθηκε σωστά), είσαι η Μπαρτσελόνα! Και αυτό το πράγμα ΔΕΝ το κάνεις. Επιεικώς απαράδεκτο.